Mijn eigen Griekse kitten Odysseus is inmiddels de zes maanden gepasseerd. Terwijl ik in alle rust nadenk over wanneer en waar ik hem zal laten helpen en niet eens nadenk over óf… is dit in Griekenland een heel ander verhaal.
Dag 0: Ik krijg een berichtje van Petra: Foto: “Kijk nou Daph! Orsa heeft MIJN zwerver en haar pup gevangen en ze worden morgen geholpen!!! Ze liggen bij haar binnen te slapen.”
Wow, kippenvel! Toen ik met Petra bij onze vrijwilligers ging kijken hebben we ‘haar’ zwerver en pup dagelijks gevoerd en geknuffeld. De lieverds wonen langs de kant van een drukke weg en natuurlijk sprak Petra de wens uit dat ze gevangen en geholpen zouden worden, maar onze vrijwilligers hebben het al zo druk…
Toch kregen we wel eens een update dat ze gezocht hadden op de plek die we op de kaart hadden aangewezen, maar nooit konden ze ze vinden.
Dag 1: In de loop van de dag krijg ik wat foto’s door en opeens valt bij mij het kwartje. Er is een enorme actie aan de gang! Er wordt op grote schaal ‘geholpen’! GEWELDIG!!! Ik stuur grote lof betuigingen uit naar de vrijwilligers, want wat kan ik meer doen dan dat?
En wat was ik blij met die ene dag, en die vele foto’s van hondjes die niet meer continu bezig hoeven te zijn met hormonen en met voortplanten en met alles wat er nog meer aan vast hangt. Tot ik de volgende dag nóg meer foto’s ontving!
Dag 2: Giannis: “Ik ben er vandaag met Thenia en 16 honden”. “Wat???”
Dag 3: 05:30 Nederlandse tijd: Ik spreek Giannis eindelijk wat langer via de chat.
“Vandaag ga ik weer, Daphna, ik heb allemaal mensen opgetrommeld en móet erheen.”
“Maar hoe groot is deze actie dan, Giannis?”
“Nou… er zijn meer dan 50 honden geholpen. Gisteren waren er 7 dierenartsen bij onze vaste dierenarts en natuurlijk assistenten… vier operaties tegelijk… ze werken achter elkaar door. In Kyparissiá dan he. Ik weet niet hoeveel in Gargaliani of Pilos”
“En wie betaalt dat dan???”
“De overheid met ‘friends of animals’…”. Ik vraag hier maar niet over verder. Het maakt me ook niet uit. Ik ben super blij dat het gebeurt, want dit is hoofdzaak: ‘de aanwas verder terugdringen’.
Ik drink mijn koffie samen met hem en geniet van de anekdotes die hij vertelt over de afgelopen dagen. Een uurtje later moet hij de deur uit en belooft me foto’s te sturen.
Ik kijk naar Ody en besef me hoe gelukkig we zijn hier… in alle rust nadenkend over wanneer en waar zijn nootjes gekraakt worden.
