Lieve adoptant Michelle vertelt in haar blog over haar zoektocht naar een beste vriendinnetje, haar keus en proces met Sa(ha)ra en For the Strays – Paws of Greece.
Ze geeft hiermee een mooi en waardevol inzicht vanuit de kant van de adoptant.
Lees mee over hun reis:
Na twee lange maanden vloog ik dan eindelijk naar Griekenland en gingen we op bezoek bij Giannis en Nikos op de Safe Haven. Met zoveel honden keek ik mijn ogen uit en had ik de tijd van mijn leven, maar de enige twee hondjes die juist niet naar ons toe kwamen, waren die van ons. We moesten dus hun vertrouwen winnen, en dat lukte uiteindelijk!
Het eerste wat ik zei toen ik Sara had aangeraakt: “wat is ze zacht!”. Ik was echt super enthousiast en dat gevoel bleef nog wel een tijd hangen. Ik had mijn nieuwe maatje voor het eerst mogen ontmoeten!
De Safe Haven was echt beter voor elkaar dan we dachten. De honden waren allemaal heel gek met Giannis en Nikos en toonden veel respect. Giannis kende ze allemaal bij naam en het verbaasde mij dat ze ook nog eens bijna altijd naar hem luisterden. De mannen staken hart en ziel in de Safe Haven, ik zou er zo weer heen gaan om ze te helpen! Mensen die in de buurt op vakantie gaan zouden allemaal moeten overwegen om in ieder geval een dagje langs te gaan om te helpen vind ik, want al die liefde wordt een mens toch vrolijk van! Het is daar misschien warm weer, maar als werken zou het niet voelen als je ieder moment knuffels kan krijgen.
Samen met mijn ouders zijn we ongeveer een uurtje geweest. Daarna moest ik wéér wachten want mijn vlucht terug ging pas over twee dagen.. Dus heb ik maar wat afleiding gezocht door leuke dingen te doen.
Toen was het zaterdag 3 juni en mocht ik dan onze schatjes meenemen! We hadden ’s ochtends afgesproken bij de Safe Haven met Giannis, hij zou de honden meenemen naar het vliegveld en dus reden we achter hem en Nikos aan. Natuurlijk op Griekse stijl want de vaart zat er goed in, maar we zijn veilig aangekomen. Eenmaal daar stond er een behoorlijke rij maar daar wist Giannis wel raad mee gelukkig! Hij ging gewoon de rij voorbij en liep rechtstreeks naar de incheckbalie. Altijd handig als je iemand meeneemt die door het airport personeel al herkend wordt en dit dus geen probleem was. De lange rij achter ons was het er wat minder mee eens, daar konden wij helaas niets aan doen. Ik had wel het idee dat ze begrepen dat het spannend voor de honden was, en dat ze daarom niet echt heel moeilijk deden. De honden zaten natuurlijk allebei apart in een reisbench en ze vonden het mega spannend. We moesten de boxen op de band leggen waar normaal ook de koffers op gaan en ik dacht eerst dat dit alleen was om te wegen maar de boxen gaan dan ook met de lopende band naar achteren! Ze waren wel super lief van het personeel want de medewerkster deed de band heel zachtjes en riep om naar achteren dat er een hond aan kwam zodat ze goed opgevangen werden. Nadat Sara en Ramses beiden door hun douane heen waren, zei de medewerkster dat alles goed was en gingen Giannis en Nikos weer gauw terug naar alle andere lieve hondjes op de Safe Haven.
Ik had echt nog ruim de tijd maar liever te vroeg dan te laat en daarom zei ik alvast gedag tegen mijn ouders en ging ik door de douane. Mijn ouders zouden nog vier dagen vakantie vieren en dan thuiskomen bij mij en twee nieuwe huisgenootjes! Helaas had mijn vlucht wel iets vertraging en daar baalde ik nogal van want ik was dood zenuwachtig. Ik was zo bang dat de hondjes per ongeluk niet mee zouden komen in het vliegtuig, of dat het niet goed met ze zou gaan. Toen we eindelijk ons vliegticket konden laten scannen, vroeg ik aan de medewerkster of het goed gaat met de hondjes en of ze wel mee komen. Zij was zo vriendelijk om mij even mee te nemen naar Sara en Ramses. Daar gaf ik ze een troostend woordje maar veel reactie was er niet want alles was te spannend en eigenlijk kenden ze mij helemaal niet natuurlijk. Eenmaal in het vliegtuig vroeg ik aan de steward of hij voor vertrek nog even wou controleren of de hondjes daadwerkelijk in het vliegtuig zitten, dit zou hij doen. De FTS organisatie had dat als tip meegegeven omdat het sneu zou zijn als de honden achterblijven. De steward zou het controleren en mij laten weten of alles goed is. Ondertussen had ik de boxen zelf al het ruim in zien gaan want ik zat aan het raam, maar de steward kwam het nog even bevestigen. We konden dus rustig opstijgen. Ik vlieg heel vaak en ik vind het altijd wel een beetje spannend maar nog nooit zoals deze keer. Ik kon alleen maar aan de hondjes denken!
Zodra we veilig geland waren kon ik gelijk door naar de lift waar honden in naar boven komen. Ik had van de organisatie een goede uitleg gekregen over waar ik moest zijn, maar toch van alle spanning kon ik het even allemaal niet vinden! Mijn vriend kwam ons ophalen en er is ook altijd iemand van de organisatie aanwezig om je op te vangen en te helpen. Natuurlijk stonden zij aan de andere kant van de schuifdeuren maar met app contact kom je ook ver en zo kwam ik goed terecht. Petra van de organisatie was aanwezig en ze had gezegd dat het soms lang kan duren en ik dus na een half uur moest gaan vragen naar de hondjes mocht het zo lang duren. Helaas was dit nu ook zo, dus na een half uur ging ik dit maar doen maar de medewerkster was niet zo behulpzaam en zei dat ik maar gewoon moest wachten. Anderhalf uur en 3x naar de hondjes vragen later kwamen ze eindelijk uit de lift en was alle woede van het lange wachten als sneeuw voor de zon verdwenen. Ik heb ze snel op karren getild, best zwaar in je eentje, en daarna een vakantieganger gevraagd of ze één van de karren mee wil nemen naar buiten de schuifdeuren. Daar werd ik gelijk opgevangen door Petra en mijn vriend.
De bedoeling is normaal dat de hondjes in een hoekje even uit de box gaan, wat eten en drinken, en dan aan de riem mee gaan naar de auto. Die van ons waren echter zo aangedaan door de reis dat ze compleet in shock waren, en dus besloten we om de boxen mee te nemen naar de auto en ze gelijk in de auto te doen. Ik kroop lekker bij ze op de achterbank. Omdat de honden 8 uur in de reisbench hebben gezeten, waren ze echt moe van de spanning en vielen ze tegen mij in slaap. Nu kon hun nieuwe leven beginnen en ik was niet alleen super blij maar ook mega trots!